Oasis, özellikle bu yazıda bahsedeceğim Definitely Maybe albümüyle, 90lara damgasını vurmuş, döneminin en büyüklerinden biri haline gelmiş ve dünyaca sevilen bir rock grubu olmuştu. Ancak günümüzde pek de saygıyla anılan ve sevilen bir grup değiller ve bunun gerçekten de çok fazla sebebi var. Gallagher kardeşlerin alaycı, kendini beğenmiş ve ukala tavırları olsun, 2 tane çok güzel albümden sonra gerçekten kayda diğer hiçbir eser çıkaramamış olmaları olsun, yaptıkları müziklerin ilk baştaki büyüyü kaybettikten sonra gerçekten de beyinsiz kuru gürültü gibi gelmesi olsun... Oasis'ten nefret etmek için çok fazla sebep var gerçekten. Ben de Oasis'i bu yüzden çok seviyorum işte.
Benim Oasis ile olan ilişkim daha garipti aslında. (Elbette) Wonderwall ile keşfettikten sonra Oasis'i, diğer popüler şarkılarını da dinledim ve çok da sevdim. Ondan sonra Morning Glory albümünü dinledim, onu da sevdim ama Oasis daha şimdiden büyüsünü kaybetmeye başlamıştı. Dinledikçe şarkılar daha gereksiz ve boş geliyordu. Bunun üzerine grubun üzerine araştırma yapmam ve Gallagher kardeşlerin çok sevdiğim başka gruplar hakkında yaptıkları ukala yorumları gördükten sonra iyice sinir oldum. İçimdeki fanboy ortaya çıktı ve Oasis'i hafiften sevmemeye başladım.
Bir süre sonra da Definitely Maybe albümüne rastladım. Gördüm ki albüm İngilizler tarafından defalarca kez "İngiliz tarihinin en iyi müzik albümü" seçilmiş. Hadi lan oradan! Bu İngilizler gerizekalı mı lan? Ülkenizden koskoca The Beatleslar, Led Zeppelinler, Pink Floydlar geçmiş,azıcık saygınız olsun! Hadi daha yakın zamanlardan desek, yav The Smiths var, Joy Division var. Lan Radiohead var Radiohead! Aptal mısınız siz? Bu Definitely Maybe ne olabilir ki bunca efsanenin arasından defalarca kez, her seferinde en iyi seçilecek? Böyle düşünüyordum işte. Ne kadar ön yargılı olduğum belli bence albüme karşı. Tabii ki de merakımdan dinledim.
Ve dinlediğim anda bu albüme aşık oldum.
Hayır. Böyle bir şey olmadı. Hiç sevmedim ve Oasis'ten nefret etme sürecine girdim.
Gerçekten albümü bir kere dinledikten sonra bir daha uzun süre Oasis'ten uzak durdum. Çünkü gerçekten her şey çok anlamsızdı albümde. Bütün şarkılar birbirinin aynısı gibiydi, Liam Gallagher'ın sesi katlanılamazdı ve sözlerin de bir anlamı bile yok gibi geliyordu. Bu gerçeği kabul edip hayatıma devam ettikten sonra albüme bir şans daha vermek istedim ve bir kere daha dinledim... Düşündüğümden daha mı iyiydi sanki? Bir de dikkatimi Supersonic diye bir şarkı çekti. Bunu birkaç kere daha dinleyeyim ben...
"Kendim olmam gerek, başka kimse olamam.
Süpersonik hissediyorum, bana cin-tonik verin.
Her şeye sahip olabilirsin, ama ne kadarını istiyorsun?"
Süpersonik hissetmek ne demek lan? Bilmiyordum, hala da bilmiyorum, ama ondan sonra haftalarca bu şarkıyı dinledim ve böyle hissettim. Çünkü, ne kadar muhteşem bir şarkı lan bu böyle!
İşte Oasis'in büyüsü de aslında burada. Olay ne söylediğin değil, nasıl söylediğin. Ve Oasis'in şarkılarını dinlerken kimin bağıra bağıra eşlik edesi gelmiyor ki? Oasis'in ve Definitely Maybe'nin çok özel olmasını sağlayan şey de bu Rock ruhu. Bunu albümün ilk şarkısı Rock 'n' Roll Star'da da görebiliriz örneğin çok güzel bir şekilde. Evet tabii Stairway to Heaven inanılmaz güzel bir şarkı mesela, evet 24 dakika boyunca Pink Floyd'dan Echoes dinlemenin yaşattığı deneyimi başka hiçbir şey yaşatamaz, bunları biliyoruz zaten. Ama insan bazen bunu istemiyor işte. Bazen sadece saf Rock müzik dinlemek, hiçbir şeyin anlamını çok da umursamamak ve bağıra bağıra eşlik etmek istiyor insan. Bu durumda da Oasis devreye giriyor. Çünkü Oasis yaptığı işin sanatsal değerini pek de umursamıyor, sözlerin şiirsel anlamını bir süreliğine boşveriyor, sadece gitarların sesini olabildiğince arttırıyor ve muazzam bir müzik yapmaya bakıyor.
Oasis'in zamanında devasa bir ün kazanmalarının ve sonra da hızlı bir şekilde çökmelerinin sebebi de bu işte. Zaten bunu Oasis'ten başka yapan olmadı ve maalesef bir daha da olmayacak. Peki tüm bu dediklerim Oasis şarkılarının sadece geçici zevk veren, tamamen anlamsız ve boş eserler olduğu anlamına mı geliyor? Öyle olsa bu albüme inceleme yapmaya uğraşmazdım herhalde.
"Belki ben sadece uçmak istiyorum. Yaşamak istiyorum, ölmek istemiyorum.
Belki sadece nefes almak istiyorum, belki sadece inanmıyorum."
Mesela Live Forever'a bakalım. Muazzam güzellikte bir şarkı olmasıyla birlikte, gerçekten pozitif sözleri en pesimist insanlara bile ilham veriyor. Az önce depresif şarkılar dinleyerek ölmeyi bekleyen bir insana Live Forever'ı dinletip "We're gonna live forever!" diye bağırtabilirsiniz. Denediğimden değil ama bu şarkının bu güce sahip olduğuna kesinlikle inanıyorum.
"Şimdi benimsin ya, bir yolunu bulacağız
Güneşi kovalamanın."
Sonra bir de Slide Away gibi inanılmaz güzel bir aşk şarkısı var bu albümde. Liam Gallagher'ın en iyi vokal performanslarından birine sahip olmakla birlikte şarkının sonlarında Noel Gallagher'ın arka vokalleriyle giren kısımla birlikte şarkının güzelliği kat kat kat artıyor. 6 buçuk dakikalık uzun bir şarkı, evet, ama 6 buçuk dakikanın her saniyesi ayrı değerli.
Evet işte, Definitely Maybe böyle bir albüm ve çok çok güzel bir albüm. Hatta klasik bir albüm. O kadar anlattım ama albüm bundan ibaret değil, daha hiç bahsetmediğim şarkılar var. Mesela Columbia gibi muazzam bir şey var bu albümde. Peki kötü bir şarkı var mı? Hayır, hiç kötü şarkı yok. Ha diğer büyük şarkılar kadar etkili olmayan ama yine de tatlı şarkılar var, Married With Children olsun, Digsy's Dinner olsun falan. Ha bir de Half the World Away gibi inanılmaz güzel bir şarkı da bu albümün b-sidelarından biri. Gerçekten Oasis üyeleri ne tür uyuşturucular kullanıyorlardı da böyle güzel bir şarkıyı herhangi bir albüme koymayacak kafaya ulaştılar bilmiyorum ama siz dinleyin yine de.
Yani, sonuç olarak dinleyin dinletin. Biraz gürültülü bir albümdür, ilk dinleyişte biraz yorabilir ama daha çok şans verin. Dinleyin. Çoh iyi!
PUAN: 90
En iyi şarkılar: Supersonic, Slide Away, Live Forever, Rock 'n' Roll Star, Columbia, Cigarettes & Alcohol
En kötü şarkı: Digsy's Dinner
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder